Zarządzanie emocjami
Zarządzanie emocjami
Nie ma jednej medytacji, magicznej pigułki, jednego ćwiczenia czy też magicznego zaklęcia na wszystkie bolączki naszego organizmu i świata problemów, który na nas wpływa. Umiejętność zarządzania emocjami - to wynik pracy, jaką wykonuje się używając różnych dostępnych narzędzi. Ja nic sobie nie wymyślam, tylko pokazuje dane. Mówią o tym Neurolodzy, Psychiatrzy, Mnisi i wiele osób, które są w tym temacie jakimś autorytetem.
Zbierając do kupy dane z dziedzin epigenetyki, neurologii, psychologii, psychiatrii oraz duchowe wygląda to mniej więcej tak...
Dopasowuje się techniki medytacji/oddechowe do indywidualnych potrzeb (sposobu funkcjonowania umysłu/energii + celu), wtedy to wszystko zacznie mieć jakiś sens.
Podkreślam ja nie jestem jakimś guru, który będzie ćwiczył razem Tobą dniami i nocami. Przekazuje informacje i wspieram, ale to TY i tylko TY Jesteś własnym trenerem. Ja mogę Cię tylko nakierować. Wszystko zależy od Ciebie. Metod jest wiele znajdź tą, która ci odpowiada i zgłębiaj temat a nauczysz się być managerem życia własnych emocji. Ja zarządzam swoimi emocjami wybranymi metodami, które znam i ćwiczę od lat. Nie wszystkie tutaj wymienione są mi dobrze znane ale wiem, że każdy sposób można znaleźć w Internecie i nauczyć się jak to robić. Wystarczy zadziałać.
a jak dobrać medytację masz podane jak na talerzu
Przykłady: Nadi Shodhana (naprzemienne oddychanie nozdrzami), łagodna Kapalabhati (z odpoczynkiem), oddychanie pudełkowe.
Neurologiczne: Aktywuje nerw błędny, zmniejsza pobudzenie współczulne, obniża poziom kortyzolu/adrenaliny.
Psychologiczne: Zmniejsza niepokój, panikę, gonitwę myśli.
Duchowe: Tworzy spokój i równowagę jako podstawę dla głębszych stanów.
Przykłady: Tummo, Bhastrika lub oddychanie w stylu Wima Hoffa.
Neurologiczne: Stymuluje kontrolowaną aktywację układu współczulnego, podnosi temperaturę ciała, zwiększa poziom noradrenaliny.
Psychologiczne: Przeciwdziała ospałości, letargowi, stanom podobnym do depresji.
Duchowe: Budzi wewnętrzny „ogień”, pasję, odporność na przeciwności losu.
Przykłady: Śūnyatā (pustka), Dzogchen rigpa resting, Zen shikantaza.
Neurologiczne: Zmienia sieć domyślną (DMN), zmniejsza nadaktywność przetwarzania autoreferencyjnego.
Psychologiczne: Łagodzi samokrytykę, pętle narcystyczne, tożsamość opartą na wstydzie.
Duchowe: Otwiera drzwi do niedualności, transcendencji, wolności od przywiązania do siebie.
Przykłady: Joga Nidra z sankalpą, afirmacje mantry, hipnoza z przewodnikiem.
Neurologiczne: Wykorzystuje stan autosugestii między falami mózgowymi alfa i theta.
Psychologiczne: Przepisuje podświadome wzorce, wzmacnia odporność, buduje nowe nawyki.
Duchowe: Dostosowuje wewnętrzną wolę do wyższych intencji, integruje „dharmę” (kierunek życia).
Przykłady: Trataka (patrzenie na świecę), liczenie oddechów, powtarzanie mantry.
Neurologiczne: Wzmacnia obwody kontroli przedczołowej, zwiększa trwałą uwagę.
Psychologiczne: Przeciwdziała rozpraszaniu uwagi podobnemu do ADHD, buduje dyscyplinę, skupienie.
Duchowe: Podstawa samādhi (stanów absorpcji), skupienie umysłu.
Przykłady: Vipassanā, uważność na myśli/odczucia, świadomość bez wyboru.
Neurologiczne: Wzmacnia interocepcję, zwiększa metaświadomość myśli/emocji.
Psychologiczne: Poprawia regulację emocjonalną, zmniejsza reaktywność, ujawnia ukryte nawyki.
Duchowe: Zachęca do wglądu w nietrwałość, współzależność, pustkę.
Przykłady: Metta Bhavana, Tonglen, medytacja wdzięczności.
Neurologiczne: Zwiększa poziom oksytocyny, serotoniny; zmniejsza reaktywność ciała migdałowatego.
Psychologiczne: leczy urazę, gniew, izolację; buduje empatię i więź.
Duchowe: kultywuje bezwarunkową miłość, współczucie (karuṇā) i jedność z innymi.
Przykłady: dociekanie koan, dociekanie siebie („Kim jestem?”), kontemplacyjne prowadzenie dziennika.
Neurologiczne: Stymuluje dialog między kora przedczołowa a układ limbiczny, zakłóca domyślne wzorce.
Psychologiczne: Przełamuje sztywne myślenie, sprzyja wglądowi, podważa uprzedzenia poznawcze.
Duchowe: Bezpośrednie badanie siebie, rzeczywistości, istnienia → przebudzenie niedualne.
Przykłady: Medytacja chodzenia, tai chi, qigong, joga uważności, taniec ekstatyczny.
Neurologiczne: Poprawia propriocepcję, koordynację móżdżku, napięcie nerwu błędnego.
Psychologiczne: Uziemia niespokojną energię, angażuje osoby uczące się kinestetycznie, zmniejsza stres.
Duchowe: Ucieleśniona uważność → „medytacja w ruchu”, połączenie ciała i umysłu.
Przykłady: śpiew bhakti, kirtan, modlitwa różańcowa, dhikr suficki.
Neurologiczna: angażuje sieci limbiczno-emocjonalne, synchronizuje oddech i rytm.
Psychologiczna: zapewnia poczucie przynależności, uwolnienie emocjonalne, poddanie się.
Duchowa: kieruje ego ku oddaniu, zjednoczeniu z boskością/większą całością.